Slimme analyse van het probleem van sociale media, en met name Twitter. Het platform is een warm tehuis voor een hele kleine subgroep in onze samenleving, de ‘schreeuwende klasse.’ ‘Twitter geeft sociale invloed en aandacht aan mensen die het lekker vinden om dingen af te keuren en te veroordelen, en de tijd hebben om van achter hun scherm luidruchtig en uitvoerig te klagen.’ (stuk is uit 2017, maar tijdloos.)
Vroeger had je die mensen ook. Maar querulant zijn had zijn nadelen. Het kostte tijd en moeite; als je voortdurend klaagde raakte je vrienden kwijt; en ‘mensen stalken in de echte wereld kan ook een knal voor je kop opleveren.’
‘Dit is helemaal veranderd, door sociale media. Je hoeft niet meer bang te zijn dat iemand je op je gezicht slaat. Schrijven op sociale media kost weinig moeite; en met een pseudoniem hoef je niet te vrezen voor je reputatie.’
‘Twitter is veel extremer dan Facebook. Het is veel makkelijker om anoniem te blijven. ‘Posts’ worden veel sneller gedeeld. Je kunt tegen iedereen praten. En tegen de volgers van iedereen. Dus Twitter geeft een enorme megafoon aan schreeuwers.’
De schreeuwende klasse is veel kleiner dan hij lijkt. NPR, de publieke omroep in de VS, ontdekte in 2016 het volgende: 33 miljoen unieke bezoekers, 491.000 ‘comments’ op de website; geschreven door 19.400 lezers. Oftewel: 0,06% van de lezers. Een steekproef over twee maanden toonde dat tweederde van alle comments was geschreven door slechts 4.300 mensen, die ieder 145 (!) comments achterlieten.
Het is mogelijk, maar niet bewezen, dat de onevenredige invloed van de schreeuwers de indruk versterkt dat de maatschappij (vooral de VS) steeds meer gepolariseerd raakt. Dit is de ‘availability heuristic,’ de reflex in ons hoofd die zegt ‘als ik ergens veel van zie, dan zijn er waarschijnlijk veel.’ Als je een handvol mensen tegen elkaar ziet schreeuwen, en je ziet niet de mensen die geen ruzie maken, dan kun je makkelijk denken dat de wereld steeds meer verdeeld raakt.
Ook vervelend: kankeren is besmettelijk. ‘Als een maatschappij verdeeld raakt, dan krijgen zelfs mensen die normaal niet schreeuwen het gevoel dat ze toch moeten meevechten, om te voorkomen dat ‘hun’ kant onder de voet wordt gelopen.’
