Deze studie concludeert dat ieder modern windmolenpark een natuurlijk plafond heeft aan de hoeveelheid elektriciteit die het kan produceren, namelijk één Watt per vierkante meter. Dat zou komen doordat de molens zelf door hun ronddraaien de windstromen veranderen en verzwakken. Dit gebeurt volgens het onderzoek alleen bij grote parken. Het is een serieuze bron – Max Planck Instituut in Jena, Duitsland – en gepubliceerd in PNAS. Een eerdere studie zei hetzelfde. Maar als het klopt dan zou dat toch heel wat projecties van windmolenparken onderuit halen. En zeker projecties over het massaal inzetten van windenergie – hoe meer parken je bouwt, hoe minder rendement ze leveren. Dat is de strekking van deze studie. (Tip van Joris Rademaker)
Aanvulling:
(van Jasper Vis): BNR Nieuwsradio heeft dit nieuws ook meegenomen en toegepast op windparken op zee in het gebied Borssele. “Dat gebied kan je met enig recht grootschalige windenergie noemen want het gaat om 4 windparken van 350 MW in een gebied van in het totaal ongeveer 344 km2. Als we het artikel in PNAS goed bekijken blijkt echter dat daar gerekend is met een windpark in de Amerikaanse staat Kansas van (schrik niet) 112.320 km2. Het gaat niet om een bestaand windpark zoals ik dacht toen ik naar het item op de radio luisterde, maar om een theoretische berekening waarin de grenzen van de mogelijkheden worden verkend.
Een theoretisch windpark dus dat drie keer zo groot zou zijn als heel Nederland. En als je zoveel windmolens bij elkaar zit is het wel logisch dat er voor de allerachterste windmolen weinig wind overblijft.”
Vis betoogt dat met het ‘zog’-effect wel degelijk rekening is gehouden en dat windparken in Denemarken en Duitsland, na deze correctie in de verwachte produktiviteit, meer elektriciteit produceren dan was geraamd. (Tip van Joris Stroobach)