Tegen de 'Deep State'

‘Vorige week ondertekende President Trump ‘Executive Order 13957.’ Hoewel de titel bijna agressief banaal is (‘Over het creëren van Schedule F in de Uitgezonderde Dienst’) vormt het een nog nooit vertoonde greep naar de macht, aan de vooravond van de verkiezingen, die de Pendleton Act grotendeels ongedaan zou kunnen maken. Deze ‘Order’ kan honderdduizenden ambtenaren hun ontslagbescherming afnemen zodat ze op staande voet ontslagen kunnen worden, net als politiek benoemde overheidsdienaren. Hiermee zou het aantal politieke benoemingen door komende Presidenten worden uitgebreid van ongeveer vierduizend naar honderdduizenden. “Dit is een poging om de ambtenarij om te vormen tot een verlengstuk van het Presidentschap, in plaats van dienaren van het algemeen belang,” aldus een Democratische Afgevaardigde, Don Beyer.’

Dit uit The New Yorker. De Pendleton Act werd in 1883 ingevoerd om het baantjes uitdelen door gekozen politici aan banden te leggen.

(Een executive order heeft kracht van wet, hoewel het Congres een wet kan aannemen die deze Order weer ongedaan maakt.)

Bomen helpen

China produceert 28% van wereld CO2 maar is ook meest actieve bomenplanter. Volgens nieuw artikel in Nature heeft dat meetbaar effect.

Vergissing

De nieuwe icoontjes van Google zijn een stap achteruit. Ja, meer eenheid in vormgeving; maar minder goed van elkaar te onderscheiden, op het drukke beeldscherm.

Ander nieuws

Zestig procent van Amerikanen is voor een geleidelijke overgang van fossiele naar duurzame brandstoffen. 55% van Republikeinen, 83% van democraten.

Het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft de facto de staten North Carolina en Pennsylvania toestemming gegeven om door te gaan met het tellen van ingezonden stemmen tot enkele dagen na de verkiezingsdag.

Kudde of niet?

Dit is van vorige week, en van The Economist. Die citeer ik meestal niet omdat ik er van uitga dat u die toch al leest. Maar dit is een goed stuk omdat het recht in het hart van de hele discussie gaat: doen we te veel of te weinig om Corona te bestrijden? Twee groepen van artsen, serieuze mensen, geen twitteraars, staan lijnrecht tegenover elkaar.

Begin oktober publiceerden drie epidemiologen en gezondheids-experts den de universiteiten Harvard, Stanford en Oxford een pamflet waarin ze pleitten voor groepsimmuniteit: laat het virus zich verspreiden onder jonge en gezonde mensen, en scherm kwetsbaren af.

Tien dagen later kwam er een repliek, in de vorm van een open brief in The Lancet. Groepsimmuniteit is ‘een gevaarlijke misvatting die niet wordt ondersteund door wetenschappelijk bewijs.’

Beide petities zijn inmiddels ondertekend door duizenden wetenschappers.

Groepsimmuniteit zegt: slechts slechts 5% van de mensen is kwetsbaar. Het belangrijkste argument tegen ‘groepsimmuniteit’ is dat het nog niet zeker is hoe lang mensen die het virus hebben gehad, immuun blijven. Misschien niet langer dan een jaar. En hoeveel mensen moeten besmet zijn geweest voordat je groepsimmuniteit hebt bereikt? Misschien 43%. En het is onmogelijk om in te schatten hoeveel mensen er in de tussenliggende periode overlijden, of blijvende gevolgen overhouden aan de besmetting. Als slechts 1% van de besmetten blijvende gevolgen overhoudt, zijn dat tienduizenden extra gevallen voor de zorg.

Dus, zeggen de tegenstanders: deze benadering is ‘high risk- high reward.’

De voorstanders van groepsimmuniteit zeggen: door lockdowns en economische verlamming krijg je veel meer doden op de lange termijn.

Details in het artikel.

Intussen blijft het een raadsel. Zweden, met zijn groepsimmuniteit-beleid, heeft heel weinig nieuwe gevallen in de tweede golf; maar Canada en Duitsland, klassieke lockdowners, ook. En Nederland, dat toch ook een vrij nonchalant beleid heeft gevoerd deze zomer, heeft meer nieuwe besmettingen dan de meeste andere OESO-landen.

Te leuk

… om niet mee te nemen, ook al is het van vorige week. ‘The mayor of a Russian village was running unopposed, so he nominated the city hall’s cleaning lady as his opponent. She won.’

Lijden op niveau

Hoger opgeleide mensen met een relatief hoog inkomen hebben meer last van de coronarestricties. Zij hebben vaker last van depressiesymptomen; en zeggen meer dan gemiddeld dat de kwaliteit van hun leven achteruit is gegaan.

Apple cultuur

Harvard Business Review heeft Apple bestudeerd en concludeert: de techneuten hebben het voor het zeggen. ‘Fundamenteel is dat het bedrijf denkt dat mensen met de meeste deskundigheid op een gebied ook de beslissingen moeten nemen op dat gebied.’ Er zijn geen ‘algemene managers’ die voor een product verantwoordelijk zijn; maar techneuten die verantwoordelijk zijn voor ‘functies’ zoals camera, materiaal, geluid, knoppen, batterij. En dus ook geen mensen die beslissingen nemen op basis van winst en verlies per kwartaal.

Romeins Rijk

Bespreking van drie boeken over het Romeinse Rijk, China en Karel de Grote. Het Romeinse Rijk ging niet ten onder door vandalen en barbaren uit het noorden, maar door burgeroorlogen geleid door generaals en concurrerende keizers. De val van Rome was geen drama, integendeel, ‘het beste wat Rome voor ons kon doen.’ In de eeuwen na 500 was de lappendeken van graafschappen, hertogdommen, stad-steden etcetera het toneel van voortdurende en bloedige oorlogen inderdaad; maar die permanente staat van competitie voedde ook innovatie, democratie en financiële netwerken. En maakte westelijk Europa onmogelijk om veroverd te worden door buitenstaanders, zoals de Mongolen. De macht was te verbrokkeld. De interessante vraag is: waarom kwam er na Rome geen nieuw keizerrijk? China had opeenvolgende dynastieën en bleef grotendeels hetzelfde gebied onder centraal bestuur. De gehoorzaamheid, de onderdanigheid van Chinese burgers maakte centraal gezag mogelijk maar was ook ‘touw voor de inbreker:’ in China konden de Mongolen met één veldslag de heerschappij van noordelijk China overnemen.

Die biografie van Karel de Grote hangt er een beetje bij, maar hij was wel de eerste die een poging deed een opvolger van het Romeinse Rijk te creëren. Met beperkt en tijdelijk succes.

Waarom Trump?

Een nieuwe podcast. Deze keer een rechttoe-rechtaan interview. Met een Amerikaan die op Donald Trump stemt. Waarom? Omdat ik het niet snap en wil begrijpen, en ervan uitga dat u ook die nieuwsgierigheid hebt. Het is netto iets minder dan 40 minuten en is meer een gesprek dan een interview. Michiel van der Voort is een oude vriend die ik al meer dan 30 jaar geleden heb leren kennen toen we allebei in New York woonden en werkten. De rest licht ik toe in de inleiding. Misschien denkt u: ‘waarom geeft De Bicker een platform aan zo iemand?’ Misschien denkt u wel ‘wat een soft gesprek, hij laat hem helemaal wegkomen.’ Luister en oordeel zelf. (ook op Spotify en Apple iTunes.)